Op maandag (dit keer een dinsdag) reageer ik onder de noemer “Kort Leidsch” op een artikel dat afgelopen week in een van de Leidse media heeft gestaan. Een artikel dat mij bezig hield, prikkelde of omdat het zo mooi Leids is dat extra genoemd moet worden. Of gewoon omdat ik mijn mening wil geven over het nieuws! Deze week: Meisje (3) zit alleen met dode moeder in woning Rotterdam-West (bron: Algemeen Dagblad, vrijdag 2 februari, link)
Er zijn van die dingen die iedere keer weer door merg en been gaan. Een van die dingen las ik afgelopen week in het Algemeen Dagblad. Een meisje van 3 jaar heeft in Rotterdam een week lang alleen in huis bij haar overleden moeder gezeten. De moeder was een natuurlijke dood gestorven zo viel te lezen in het artikel en de kleine meid had er een week bij gezeten. Pas toen de onderburen lekkage kregen omdat het meisje de kraan open had laten staan, is het meisje, de hond en haar overleden moeder opgemerkt. Uiteraard heb ik geen weet van de achtergrond van dit gezin, weet ik niet wat er aan de hand was, en ben ik al helemaal niet van plan om met de wijzende vinger een schuldige aan te wijzen. Ik zou oprecht niet durven! Het enige dat ik doe bij het lezen van dit soort berichten is slikken en mijzelf de vraag stellen hoe het toch kan dat deze vrouw en ook dit 3 jarige meisje onopgemerkt bleven. Was er niemand die ze miste? Was er geen werk, geen kinderdagverblijf, geen appende vriendin die geen reactie kreeg? Hoe kan het dat een moeder met een meisje van 3 een week onopgemerkt leven?
Dit verhaal staat niet op zichzelf. Zo nu en dan komen er verhalen langs van ouderen die weken, soms wel maanden gestorven in huis liggen. Ook dan valt te lezen dat ze door niemand gemist werden. Ik vind dat triest en confronterend. Kennelijk hadden deze mensen nauwelijks aanspraak en kennelijk hadden ze geen familie, vrienden of bekenden meer die zo nu en dan een kop koffie kwamen drinken. Geen huisarts die langs kwam, geen lid van een vereniging die het maandelijkse verenigingsblad kwam brengen. Niemand! Veel harder gesteld: eigenlijk waren deze mensen geen onderdeel van de samenleving meer. Ondanks het feit dat deze mensen geholpen hebben steden, dorpen en gemeenschappen op te bouwen, kwijnen ze nu kennelijk weg in anonimiteit. In eenzaamheid. Als een schim achter een voordeur die nauwelijks meer opengaat.
De vraag die rijst is hoe dat kan? Is het de domme pech van het niet meer hebben van familie of bekenden? Is het te wijten aan eigen houding omdat iedereen vervreemd is? Of is het een tand des tijds en hoort het bij onze huidige samenleving waarbij gejaagdheid en ‘ik’ de norm lijkt te zijn. Zijn wij als samenleving nog wel bereid om naar deze mensen om te kijken of hebben we het te druk met andere dingen? Druk met onszelf? Op de dag dat ik het artikel van het meisje van 3 in Rotterdam las, kregen wij met het CDA-minister Hugo de Jonge op bezoek tijdens ons eerste Election Dinner. De Jonge is in Rotterdam degene geweest die een actieplan eenzaamheid onder ouderen heeft gelanceerd. In Rotterdam bezoekt de gemeente eens per jaar alle ouderen boven de 75 jaar. Ondanks het feit dat ik vind dat de verantwoordelijkheid van het bezoeken van onze ouderen primair bij de samenleving, bij u en bij mij, ligt, vind ik de geste van de gemeente Rotterdam een goede. De overheid is ook een onderdeel van onze samenleving en een overheid die zicht bekommert om het lot van Leidse ouderen is een overheid waar ik voor wil staan. Volgens mij is het welzijn van de Leidenaren de belangrijkste zorg voor de gemeente. Vandaar dat wij samen met Hugo de Jonge zijn actieplan ‘Ver-Leidst’ hebben en het actieplan Samen tegen eenzaamheid hebben gelanceerd. Samen met verenigingen en instellingen moeten wij er werk van maken om onze Leidse ouderen niet in eenzaamheid te laten leven, maar ze zelfs op hun oude dag te betrekken bij de stad en de samenleving. De overheid kan daarin een rol spelen en pakken we dit zo snel mogelijk op. Voorkomen we daarmee trieste krantenberichten? Wellicht niet. Maar het wel een begin. Niemand hoort in Leiden in eenzaamheid te leven, ook onze Leidse ouderen niet!